Jaki jest cel Krucjaty Jednej Intencji?

Zjednoczenie całej Polski i świata przy Niepokalanym Sercu Maryi w pierwsze soboty miesiąca. 

Po pierwsze.

Krucjata Jednej Intencji jest inicjatywą, która rodzi się na fundamencie Wielkiej Nowenny Fatimskiej. A więc ma u swego źródła zatroskanie o rozwój i pogłębienie pobożności fatimskiej. Inspiracją jest tu jedna zasadnicza idea. Jeśli „duszą fatimskiego przesłania” jest nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi, zatem w Polsce, która dwukrotnie poświęciła się Niepokalanemu Sercu Maryi, nabożeństwo to winno zyskać zupełnie inną wartość. A mianowicie, nie chodzi tu o rozpowszechnienie kolejnej formy pobożności maryjnej, lecz o wypełnienie zobowiązań wynikających z aktu poświęcenia. Bardzo mocno było to akcentowane zarówno w 1946 roku, jak również w 2017 roku przez Episkopat Polski, by nie być biernym, lecz czynnym uczestnikiem Orędzia. A ma to miejsce wówczas, gdy podejmujemy nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca.

Po drugie.

Poprzez różną, co do formy modlitwę, lecz identyczną intencję „by Maryja była bardziej znana i miłowana; by Jej Wezwanie z Fatimy poznał i wypełnił świat”, Krucjata stawia sobie następujące cele:

• nieustanne przypominanie treści, aktualności oraz znaczenia wezwania Matki Bożej z Fatimy,
• budzić zatroskanie, poprzez ożywianie pamięci, iż droga Fatimy została wybrana przez Polskę i Kościół w naszej Ojczyźnie aktem poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi w 1946 i 2017 roku,
• przyczynić się do zjednoczenia Polski: wspólnot modlitewnych, ruchów apostolskich, zgromadzeń zakonnych, parafii, instytucji, szkół oraz wiernych, wokół jednej idei – ważnej dla nas wszystkich oraz wskazanej Listem Episkopatu Polski na 100. rocznicę objawień Matki Bożej w Fatimie,
• ponadto stała modlitwa jest niezbędna, aby dzieło, rozpoczęte Aktem Poświęcenia Polski Niepokalanemu Sercu Maryi, rozwijało się poprzez stałą praktykę w parafiach nabożeństwa Pięciu Pierwszych Sobót Miesiąca.

 Po trzecie.

Świadomość tego, co dzieje się wokół nas nie pozwala być obojętnymi wobec słów s. Łucji, jakie skierowała do Jana Pawła II po zamachu w 1982 roku:

„Trzecia część tajemnicy jest symbolicznym objawieniem, odnoszącym się do tej części Orędzia, które spełnia się zależnie od tego, czy przyjmiemy żądania zawarte w samym Orędziu: «Jeżeli przyjmą moje żądania, Rosja nawróci się i zaznają pokoju; jeżeli nie, rozszerzy swoje błędy nauki po świecie itd.». Ponieważ nie przyjęliśmy tego wezwania zawartego w Orędziu, jesteśmy świadkami jego spełnienia, a Rosja rzeczywiście zalała świat swoimi błędami”.